Το μεσημέρι η κηδεία του μπαρμπα-Νίκου

O ΠΑΟΚ αποχαιρετά σήμερα το μεσημέρι στις δυο τον μπαρμπα-Νίκο με την κηδεία να γίνεται στην Τούμπα του Κιλκίς.  Σε ηλικία 85 ετών και φορώντας την φανέλα του ΠΑΟΚ έκλεισε τα μάτια του ταλαιπωρούμενος από ασθένειες που τον ανάγκαζαν τους τελευταίους μήνες να βρίσκεται στο Νοσοκομείο της Αξιούπολης όταν έπρεπε να αποχωριστεί την... ασπρόμαυρη φωλιά του, το σπίτι του στην Τούμπα Κιλκίς που χιλιάδες κόσμος είχε βρεθεί.

Γεννημένος το 1928, ο Νίκος Παρούσογλου, πριν βγει στην σύνταξη εξασκούσε το επάγγελμα του κουρέα. Από το 1953 παρακολουθούσε τον Δικέφαλο. Όχι μόνο στους αγώνες που έδινε αρχκά στο γήπεδο του Συντριβανίου και αργότερα της Τούμπας αλλά και στα εκτός έδρας παιχνίδια. Μέλος του "Βορείων" και πριν παρουσιαστούν τα προβλήματα υγείας  και φτάσει σε προχωρημένη ηλικία, ταξίδευε οδικώς με τους συνοπαδούς του. Ταξίδεψε πάντα οδικώς, στην Σκωτία, στο Λονδίνο, στη Γαλλία, στην Γεωργία, στην Ολλανδία, στην Πορτογαλία. Ο ίδιος σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του είχε θυμηθεί το ταξίδι στην Τυφλίδα: «Δεν υπήρχε άλλος τρόπος για μένα από το να μπω στο μοναδικό λεωφορείο που πήγαινες για την Γεωργία με εκδρομή του Συνδέσμου Φιλάθλων "οι Βόρειοι". Διασχίσαμε όλη την Τουρκία και φτάσαμε μετά από δυόμιση μέρες. Κερδίσαμε τον αγώνα και τότε οι άνθρωποι του ΠΑΟΚ που συνόδευαν την αποστολή, μάλλον με λυπήθηκαν που επρόκειτο να γυρίσω με τον ίδιο τρόπο και μου εξασφάλισαν μία θέση στο αεροπλάνο της αποστολής που θα επέστρεφε στη Θεσσαλονίκη».
"Ο ΠΑΟΚ όλη μου η ζωή"
Την δεκαετία του 50' όταν έπαιζε ο ΠΑΟΚ χρειαζόταν να κάνει μια απόσταση 70 χιλιομέτρων από το σπίτι του:  «Έπαιρνα το ποδήλατό μου από την Τούμπα του Κιλκις και πήγαινα στο γειτονικό Πολύκαστρο. Εκεί άφηνα το ποδήλατο και έπαιρνα το ΚΤΕΛ για να πάω στο Κιλκίς και από το Κιλκίς άλλο ΚΤΕΛ για να έρθω στη Θεσσαλονίκη. Τις περισσότερες φορές όταν τέλειωνε το παιχνίδι στο γήπεδο Πανεπιστημίου ή αργότερα, μετά το ΄59, στην Τούμπα, ήταν αδύνατο να επιστρέψω με τον ίδιο τρόπο στο σπίτι μου. Έτσι, είτε έμενα μία βραδιά σε ένα από τα πανδοχεία που υπήρχαν τότε στην περιοχή του Βαρδαρίου, με λίγες δραχμές αντίτιμο, είτε διανυκτέρευα σε σπίτι κάποιου γνωστού, φίλου ή και ποδοσφαιριστή" 

Όταν ρωτήθηκε για το πώς επέλεξε να γίνει οπαδός του ΠΑΟΚ απάντησε:  «Από μικρός αγάπησα το ποδόσφαιρο, άρα έπρεπε να είμαι με μία ομάδα. Εγώ και η οικογένεια μου είμαστε πρόσφυγες και αφού ο ΠΑΟΚ ιδρύθηκε από πρόσφυγες το 1926, τι άλλο θα μπορούσα να είμαι; Όταν είναι κάποιος πρόσφυγας ή προέρχεται από προσφυγική οικογένεια και δεν είναι στη Μακεδονία με τον ΠΑΟΚ, τότε δεν θα έχει διαβάσει καλά την ιστορία. Για μένα ο ΠΑΟΚ είναι η ζωή μου όλη. Ζω μέρα και νύχτα για τον ΠΑΟΚ"

"Γίνομαι βασιλιάς όταν πάω στην Τούμπα"
Το σπίτι  του είναι ένα πραγματικό ασπρόμαυρο μουσείο. Ο ίδιος είχε εξηγήσει τον λόγο που το έκανε: " Όταν έχασα και την γυναίκα μου, έκανα το σπίτι μου σαν μουσείο για να έχω συντροφιά το παρελθόν. Ο ΠΑΟΚ για μένα είναι σαν τα παιδιά και τα εγγόνια μου. Τον αγαπώ και τον συμμερίζομαι. Είναι μία ελπίδα στην καθημερινότητά μου. Ακόμα και τώρα, που μεγάλωσα και φυσικά βάρυνα, μπορεί να βαριέμαι λίγο να κάνω μερικά πράγματα, αλλά όταν φτάσει η μέρα ενός αγώνα, τα ξεχνάω όλα. Γίνομαι "βασιλιάς", ξεχνάω και την κούραση και την τεμπελιά, παίρνω το κασκόλ μου, μπαίνω στο αυτοκίνητο και αυτό με βγάζει στο γήπεδο της Τούμπας».

Κλείνοντας και αφού ευχηθούμε "καλό παράδεισο" διαβάστε την δήλωση του για το ότι ποτέ δεν αποδοκίμασε ποδοσφαιριστή της ομάδας: «Δεν διαμαρτύρομαι και δεν ξεχωρίζω κανέναν από τους ποδοσφαιριστές μας. Δεν κάνω διακρίσεις και όσο μπορεί ο καθένας παίζει. Αφού φοράει την φανέλα της ομάδας, ό,τι και να κάνει δεν με αποθαρρύνει. Είναι παίκτης του ΠΑΟΚ και για τον λόγο αυτό είναι μέσα στην καρδιά μου».